Toen zich voor de zon

waarnaar ik halsstar staarde

compacte massa's samenpakten

werd mij een laatste bundel zonnestralen

in de hiaten tussen wolken

op het land toegeworpen.

Handen wisten deze gouden

strohalm gretig te omsluiten

waarop ik door een rode

vlammenzee verblind werd meegezogen

naar waar lucht onmetelijke ruimte

schildert in de kleuren van jouw ogen.

Op uitgestrekte luchtpercelen

staan daar uit indruk en herinnering

ruw uitgehouwen luchtkastelen.

Tenger de torens omrand door

flinterdunne muurkantelen.

Dreigende gedachtenstromen

liggen bedwongen in de grachten

rondom mijn ommuurde dromen

waar verlangens in vertrekken wachten

tot ik over regenbogen

moe van dwalen door mijn weide

terugkeer van de overzijde.

In mijn weide stemmen bloemen

die ik met mijn adem voed

door felle kleurenschitteringen

de zon en wind en vlinders goed.

Zij helpen mooi-weer-wolken kweken

waarin ik gezichten teken

die ik naar de aarde richt

zodat mensen vrolijk raken

van die schapenwolken-deken.

<